جمعيت عشايري يکي از پديده هاي متنوع اجتماعي موجود در شمال خراسان با محوريت قوچان مي باشد که پس از کوچانيده شدن اقوام کرد کرمانج در زمان شاه عباس صفوي، از منطقه غرب کشور به شمال خراسان و به جهت صيانت از مرزهاي شمال شرقي کشور، صورت پذيرفته است. در اين منطقه سيزده ايل عشايري زندگي مي کنند که زبان همه آن ها به جز ايل سيفکانلو که ترکي مي باشد، کردي (کرمانج) است. ييلاق عشاير کرد شمال خراسان به طور معمول کوه هاي هزار مسجد، شاه جهان و بينالود بوده و براي قشلاق و اطراق در تچرها به اراضي کم ارتفاعي نظير سرخس، بساکوه، درگز، مانه و سملقان، ناحيه اسفراين، سبزوار و به ويژه ترکمن صحرا (مراوه تپه) کوچ مي کنند.