اين بنا از آثار به يادگار مانده نيشابور عصر تيموري است، که با وسعت تقريبي 7083 مترمربع در بافت مرکزي و در حاشيه جنوبي خيابان امام خميني^(ره) روبروي مدرسه علميه گلشن (دوره تيموري) قرار دارد. بنيان اين مسجد را به سال 899 هـ .ق و مقارن با فرمانروايي سلطان حسين بايقرا نسبت مي دهند که باني ساخت آن پهلوان علي کرخي فرزند بايزيد بوده است. مقبره باني در سردابه اي مجاورت ايوان ورودي مسجد واقع است. مسجد جامع در سال 1195 ق. توسط عباسقلي خان بيات مرمت شده و از نوع مساجد چهار ايواني است که در چهار سوي آن، شبستان هاي وسيع ستوندار آجري بنا شده است. همچنين بر فراز ايوان جنوبي (قبله) در دوره قاجاريه دو مناره افزوده شده که در دوره معاصر برچيده شده است. بناي مسجد جامع حاوي کتيبه هاي تاريخي نام باني، موقوفات و رقبات و نشانگر اوضاع اجتماعي، سياسي نيشابور در دوره صفويه مي باشد.